Rouwen is een werkwoord

Rouwen is een werkwoord Met het werkwoord rouwen is iets vreemds aan de hand. Het is een zwak werkwoord, wat betekent dat in de verleden tijd de ou blijft staan en niet bijvoorbeeld een ie of een eu wordt. In tegenstelling tot een sterk werkwoord waarbij dat wel gebeurt. De vervoeging gaat als volgt: Onvoltooid tegenwoordige tijd ik rouw Onvoltooid verleden tijd ik rouwde Voltooide tijd ik heb gerouwd Gebiedende wijs rouw! Toekomende tijd ik zal rouwen Het werkwoord rouwen is het enige werkwoord waarbij dit niet opgaat. Alleen de onvoltooid tegenwoordige tijd is correct. ‘Ik rouw’, ja dat is duidelijk. Alle andere vervoegingen gaan mank. Je kunt niet zeggen ‘Ik zal rouwen’, of als een bevel: ‘Rouw’. En zeker niet naar de toekomst: ‘Ik zal rouwen’. De beide verleden tijd vervoegingen slaan helemaal de plank mis. Want : ‘Ik rouwde’ of ‘Ik heb gerouwd’ zijn uitdrukkingen die onmogelijk zijn. Rouwen gaat nooit naar een verleden tijd, rouwen blijft je hele leven bij je. Wellicht slijt het als het ‘t verlies van vader, moeder of goede vriend betreft. Verlies van partner of kind, daar komt nooit een einde aan. Dat woord rouwen kent geen verleden tijd. Rouwen zou een sterk werkwoord moeten zijn. En het ís een sterk werkwoord. Zo sterk dat het voortdurend probeert je er onder te krijgen. Het is een dag-en-nacht gevecht. Een vermoeiend gevecht. Knokken om de baas te blijven. Dat gevecht moet je leren, moet je durven aan te gaan. Door de maanden en de jaren heen zal het knokken verminderen. Maar een voltooid verleden tijd zal het nooit worden. Daarvoor is het werkwoord te sterk. Lees meer